Τελικά, τι συμβαίνει; Η ευρωζώνη βρίσκεται σε φάση εξόδου από την επικίνδυνη ζώνη ή όχι;
Στην πραγματικότητα, όσο αντιφατικές κι αν ακούγονται οι παραπάνω δηλώσεις, μία πιο προσεκτική ανάγνωση των λεγομένων των δύο ισχυρών ανδρών της οικονομίας αποκαλύπτει ότι τελικά οι θέσεις τους δεν διαφέρουν.
Συγκεκριμένα, στη συνέντευξή του στην Wall Street Journal, o Κλάους Ρέγκλινγκ έκανε λόγο για σταδιακό κλείσιμο του κύκλου της εσωτερικής υποτίμησης, για ολοκλήρωση του μεγαλύτερου μέρους της δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας και για τέλος των περικοπών σε εισοδήματα:
«Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ανάγκη για περαιτέρω περικοπές στην Ελλάδα. Η διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης έχει κάνει τον κύκλο της, καθώς οι υπερβολικές αυξήσεις στο μοναδιαίο κόστος εργασίας και στους μισθούς που είδαμε ως το 2008 σε σχέση με την παραγωγικότητα έχουν διορθωθεί», ανέφερε στη συνέντευξή του και προσέθεσε πως «έχουν περάσει τα χειρότερα όσον αφορά το βάρος της προσαρμογής... Φυσικά όταν μιλά κανείς με τον μέσο Έλληνα δεν το βλέπει έτσι. Αλλά ως οικονομολόγοι, βλέπουμε τα στοιχεία και διαπιστώνουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της προσαρμογής έχει γίνει και τα αποτελέσματα αρχίζουν να φαίνονται».
Εκείνο στο οποίο επέμεινε ωστόσο ο Κλάους Ρέγκλινγκ ήταν η αναγκαία εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, ένας παράγοντας που αν δεν υλοποιηθεί τότε θα είναι σαν να μην έχει σημειωθεί καμία πρόοδος.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η επιχειρηματολογία του Άντρεας Ούτερμαν στο άρθρο του στους Financial Times, όπου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στους Ευρωπαίους αξιωματούχους, τους οποίους καλεί να επιμείνουν στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων, καθώς οι κίνδυνοι που διατρέχει η οικονομική ανάκαμψη δεν έχουν περάσει ακόμη.
Η επιτυχής επιστροφή της Ιρλανδίας στις αγορές ομολόγων και η πρόσφατη έκδοση ομολόγων της Πορτογαλίας ίσως δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν την αισιοδοξία του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η ευρωζώνη φέτος θα αφήσει τα χειρότερα πίσω της. Μάλιστα τονίζει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος από εκείνον του εφησυχασμού στους αξιωματούχους των κρατών, λόγω της βελτίωσης των συνθηκών στις αγορές.
Καθώς γράφει στο άρθρο του στους Financial Times, το οποίο μπορεί να βρει κανείς μεταφρασμένο στα ελληνικά στο euro2day.gr:
«Κατά τη διάρκεια της κρίσης στην ευρωζώνη επιμείναμε στην εκτίμησή μας ότι το ενιαίο νόμισμα πιθανότατα θα διατηρηθεί αλώβητο και αναγνωρίσαμε τρεις προϋποθέσεις για τη βιώσιμη ανάκαμψη της ευρωζώνης:
* Η εισαγωγή μίας αποτελεσματικής τραπεζικής ενοποίησης εντός της ευρωζώνης
* Η εδραίωση μεγαλύτερης δημοσιονομικής ευθυγράμμισης μεταξύ των κρατών-μελών και
* Να αναλάβει η ΕΚΤ το ρόλο του ύστατου δανειστή
Καταγράφεται πρόοδος και στους τρεις αυτούς τομείς... Παρόλα αυτά, σε ότι αφορά το θεσμικό πλαίσιο, πρόοδος δεν σημαίνει ολοκλήρωση του στόχου.
Δυστυχώς, η βελτίωση των συνθηκών στις αγορές αυξάνει τον κίνδυνο εφησυχασμού στους αξιωματούχους των κρατών – μελών. Πράγματι, η δυναμική για αλλαγές ήδη φαίνεται πως υποχωρεί, ενώ υπάρχουν σημαντικοί παράγοντες κινδύνου που μας θυμίζουν ότι ακόμη δεν έχουμε διαφύγει τον κίνδυνο».
iefimerida.gr
